بهینه سازی ویروس های مورد استفاده در ژن درمانی برای عبور از سد خونی-مغزی
ژن درمانی انقلابی در درمان بسیاری از بیماری ها از جمله بیماری های عصبی مانند ALS ایجاد کرده است. اما ویروس های کوچکی که قادر به انتقال ژن های درمانی هستند، در دوزهای بالا عوارض جانبی را ایجاد می کنند.
در ژن درمانی ها معمولا از ویروس های وابسته به آدنو(AAVs) استفاده می شود که غالبا به عنوان وکتور ویروسی برای انتقال ژن های درمان کننده استفاده می شوند.
شکل طبیعی این ویروس ها معمولا بدون این که منجر به ایجاد بیماری شود، افراد را آلوده می کند.
برای ژن درمانی، محققین بخش اعظم ژنوم این آدنوویروس ها را برداشته و آن را با محصول ژنی درمانی جایگزین می کنند و تریلیون ها نسخه از آن را به بیمار تزریق می کنند. نکته ای که در استفاده از این وکتورهای ویروسی وجود دارد، عدم عبور راحت این ویروس از جریان خون به مغز است که پشت سد خونی –مغزی گیر می افتند. برای رسیدن به اثر درمانی این ویروس ها، معمولا محققین ناچار به استفاده از دوزهای بالای این ویروس ها می شوند، که خود منجر به عوارض جانبی می شود.
محققین در دانشکده پزشکیUNC ساختاری را روی ویروس ها شناسایی کرده اند که اجازه عبور بهتر آن ها از سد خونی-مغزی را می دهد. این فاکتور ساختاری می تواند کلیدی برای استفاده از ژن درمانی ها در دوزهای پایین برای درمان بیماری های مغزی و نخاعی باشد.
این ساختار در واقع شامل هشت اسید آمینه روی پوشش ویروسی است که عبور موثر ویروس ها از سد خونی- مغزی را میسر می کند. گرافت کردن این ساختار به سایر سوش ها آدنوویروسی آن ها را قادر می سازد که به صورت موثرتری از سد خونی- مغزی عبور کنند.
یافته های این مطالعه نشان می دهد که آدنوویروس هایی که قرار است نقش وکتور برای ژن درمانی بیماری های مغزی و نخاعی داشته باشند، بهتر است به این مجموعه اسید آمینه مجهز شوند و شرایط را برای استفاده از دوز پایین ژن درمانی و درمان موثر فراهم آورند.
نکته جالبی که در مورد ویروس های مجهز به این اسیدهای آمینه وجود دارد، تمایل ترجیحی آن ها به نورون ها در مقایسه با سایر سلول های مغزی است.
